Het hebben van een werkruimte is essentieel. Ik heb altijd een plek nodig gehad die van mij was om muziek te maken. Er is eigenlijk een vreemde connectie met Herman Miller. Nadat ik in 2006 afstudeerde en mijn eerste appartement in New York ging huren, herinner ik me dat mijn vader naar de stad kwam en een stoel kwam afgeven. Het was een oude Aeron die hij in mijn leven bracht, en ik heb sindsdien altijd een Aeron gehad.
Ik ben de laatste jaren verliefd geworden op deze Steinway piano; ik ben een grote fan van piano’s. Ik hou niet zo van vleugels. Ik vind ze eigenlijk heel moeilijk op te nemen en ze nemen te veel ruimte in. Ik heb op deze Steinway gespeeld voor “Back of a Cab” en op “Los Angeles” van HAIM. Het heeft wat mensen noemen een “big sound”, maar niet ten koste van de hele mix.
Al het werk dat ik als producer doe, of ik nu samenwerk met een andere producer of met een artiest, is één-op-één werk. Dus is het fijn om precies dezelfde stoel te hebben, naast elkaar. Het stelt je in staat om elkaar recht in de ogen te kijken – zeker letterlijk en misschien ook figuurlijk.
Er is een bepaald akkoord waar ik in geïnteresseerd was, het heet een “five seven flat nine.” Het is een akkoord met een septiem erin en een flat nine. Ik gebruik dat in de liedjes “Changephobia” en“Starlight.” In klassieke muziek kun je wel dissonantie hebben, maar het is heel zeldzaam dat je aan een dissonant blijft hangen. Het gaat altijd voorbij en lost op, en het moet op een bepaalde manier oplossen. In jazz kun je een dissonantie gewoon vasthouden; het is prima om het gewoon te laten hangen. Ik denk dat dat een heel andere stemming creëert.
Die stemming is waarschijnlijk complexer dan ik kan bevatten, maar één van de dingen die ik leuk vond aan het woord “changephobia” is dat het de uitdrukking “leer de overgangen” oproept, wat betekent dat als je een jazzmuzikant wilt zijn, je de akkoordprogressies van 50 tot 100 standaarden moet leren, misschien meer, en je moet leren hoe je over die akkoordprogressies heen moet improviseren.
Duswilde ik op deze plaat akkoordprogressies schrijven die anders waren dan degene die ik gedurende mijn carrière had gebruikt. Ik was mezelf aan het pushen om een verandering te maken en om nieuwe veranderingen te gebruiken.
